10e column. Boos
Ik kan zo boos worden om het minste geringste soms. Ook om hele grote dingen.
Vaak is die boosheid gerechtvaardigd, maar ja wat schiet je daarmee op als je er in blijft hangen.
Dan maar eens kijken wat eronder zit.
En dat is altijd pijn.
Pijn om wat me aangedaan is. Pijn om wat ik een ander aandoe. Pijn, pijn , pijn.
Die ik niet wil voelen, want boosheid is zoveel lekkerder.
Bij pijn schiet ik snel de depressievere kant op en bij boosheid word ik juist krachtig.
En die kracht voelt 1000 maal beter dan depressie.
Maar veel liever wil ik in de liefde komen.
En ontspannen kunnen zijn.
Niet bij het minste als een door een wesp gestoken opvliegen en neerkijken op rustige mensen.
Ook dat nog.
Dit is mijn passief agressieve kant die ik heb mogen ontdekken.
Niet leuk, maar als je het weet van jezelf kun je er wel wat aan doen.
Ik wil een volledig mens zijn en meer staan voor mijn behoeften.
Afgelopen week is mijn boze kleine meisje om de hoek komen kijken.
Er is een tsunami door mijn binnenste gegaan, van angst en afwijzing.
Ik zie mezelf weer staan aan het keukenraam, stampvoetend en schreeuwend.
‘Ik wil mijn maillots uit! Het is warm!’
Mama: ‘nee, het is nog geen Koninginnedag. Die maillots blijven aan.’
Ik noem het ook de macht van de mens.
En heb het boek De Keuze van Eva Edith Eger gelezen.
Zij is nu een dame van 90 en ze heeft de concentratiekampen overleeft.
‘k Heb in mijn leven ook erge dingen meegemaakt en ieder van ons misschien wel.
Door toedoen van medemensen.
In De Keuze schrijft Edith dat je zelfs onder de ergste omstandigheden toch een keuze hebt.
Ik vind dat moeilijk en ondervind nog steeds de gevolgen.
Toch leef ik nu in dankbaarheid, daar kies ik voor.
En wil daarbij ook andere mensen helpen met hun ervaringen.
Was God er dan niet bij, toen ik als meisje van 6 opgesloten werd in een ondergrondse hut door baldadige jongens?
Daar heb ik geen antwoord op.
Ik heb er nooit over kunnen praten en pas tijdens een vliegangst cursus kwamen die angsten eruit. Dan kies ik er voor om dankbaar te zijn voor de vliegangst cursus en niet om te zien in wrok omdat ik van mijn 6e tot 36e claustrofobie gehad heb.
Onderstaand gedicht kreeg ik 38 jaar geleden van een lieve buurvrouw en daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor. En ook voor alle andere dingen die ze voor me gedaan heeft.
In mijn opstandigheid smeekte ik God.
Aan mij te geven wat ik vroeg.
Ik heb Hem vaak gegriefd.
Met mijn gedachten en met woorden.
Maar gaandeweg leert Hij mij luist'ren en verstaan.
En schrijft Zijn Hand met gratie:
‘Ik ben die Ik zal zijn.
Dat is voor jou genoeg.’
Volgende keer hoop ik verder in te gaan op onze eigen keuze en de vrije wil van de mens.
Want hoe verhoud zich dat met het verhaal in de Bijbel over de Pottenbakker en de klei ?
De illustraties bij mijn columns zijn miniaturen van Hildegard van Bingen, een zeer begaafde Benedictijnse kloosterlinge uit de Middeleeuwen. Op deze manier maakte ze de Bijbel begrijpbaar voor de mensen in die tijd die geen Latijn konden lezen.
Je kunt ze vergelijken met de gebrandschilderde ramen die je in kerken ziet.
Hildegard leefde van 1098 tot 1179.