21e column. Dankbaarheid
Goede voornemens zijn niet aan mij besteed. Je doet iets of je doet het niet.
Vast iets van mijn pa. Hij kon heel resoluut zeggen: dit wel en dat niet. Dat vind ik wel mooi. Ik ben nu in therapie en ga steeds meer de mooie dingen van ons gezin van vroeger zien. Die eerst verborgen waren.
Toch wil ik wel 1 goed voornemen hier uiten, en dat is elke maand weer een nieuwe column maken.
En willen jullie me er alsjeblieft aan herinneren? Een stok achter de deur en goede motivators hebben we allemaal nodig. Broeders en zusters die het beste in je naar boven halen.
Nu is dat een lieve schoondochter die me straks helpt om de column te plaatsen.
'hoopt op de Heer gij vromen.
Is Israël in nood
Er zal verlossing komen
Zijn goedheid is zeer groot.'
Zomaar een paar psalmregels die me te binnen schieten. Van vroeger. Van mijn kindertijd.
Ik ben op zoek naar mijn zorgeloze kindertijd. En moet daarbij door zoveel moeras en hobbels.
Alle zwarigheden en moeilijkheden van mijn jongvolwassenheid en pubertijd waad ik doorheen momenteel.
Daarom heeft deze column zolang geduurd.
Vorige week had ik een presentatie over psalm 51. De boetepsalm van David.
Over de schuld van David.
En ik zette die tegenover de onschuld van een slachtoffer van seksueel geweld.
David voelde zich niet schuldig en was wel schuldig.
Een slachtoffer van seksueel geweld is niet schuldig en voelt zich wel schuldig en schaamtevol.
Het is nooit je eigen schuld, nooit!
Op zo’n moment neemt je amygdala, een klein orgaan in je hersens, het over.
Dan kun je niet meer denken en ga je in de overlevingsstand.
En dat is niet alleen vechten, vluchten of bevriezen; het kan ook de vrede bewaren, verzwijgen of verlammen zijn.
Pas nadat je uit de gevaarlijke situatie bent kun je weer nadenken.
En waar ben ik dan precies dankbaar voor nu?
Dat er goede boeken geschreven worden over dit onderwerp en dat ik die mag lezen.
Agnes van Minnen, Verlamd van angst, vind ik echt een aanrader.
Dat er goede therapieën zijn en traumabehandeling.
En goede vrienden en familie.
Over zelfcompassie babbelden mijn vriendinnen en ik.
Het leek me eerst zo’n blè woord.
Maar het is puur Bijbels.
‘Heb je naaste lief, als jezelf.’
Toen ben ik de ademhalingsoefeningen gaan doen die een vriendin aanraadde.
Van de podcast van Graceland, op adem komen.
En heb een paar keer het liedje
Be kind to yourself opgezet.
En er een paar tranen bij gelaten.
Dat is geen zelfmedelijden.
Dat is oké, want God heeft gezegd dat Hij onze tranen zal bewaren in Zijn kruik.