12e column. Schuldgevoel
Er is 1 ding dat ik aan wil pakken.
Schuldgevoel.
Nu dat mijn besluit is voor de komende tijd merk ik hoe normaal schuldgevoel is in mijn leven.
Net zo normaal als het optrekken van mijn schouders bij spanning. Het gaat vanzelf.
Ik ben aan het leren om dat als zonde te zien. Dat helpt al een klein beetje.
Vroeger was het net andersom.
Toen leek het zondig als ik onbezorgd was en leek het goed als ik me schuldig voelde.
Dat hoorde immers bij de zondige aard van de mens.
Later, bij het Avondmaal, leerde ik dat de maaltijd voor zondige mensen is, niet voor volmaakte mensen.
En nu ben ik blij een zondaar te zijn. Want Jezus heeft alle zondaren verlost, in eeuwigheid.
Toch gaat dat nog niet zo makkelijk, een andere houding t.o.v. schuld te leren.
Wat er van vroeger zit is taai.
Moet ik dan maar naar regressie of reïncarnatie therapie gaan? Of EMDR of familie opstellingen?
Want ik wil dat het stopt, de neiging om ruzie te maken en het overdreven schuldgevoel.
Schuldgevoel is echt een bitch.
Toch zijn er van vroeger ook mooie, positieve overtuigingen. Ik ging logeren bij een oom en tante in Barneveld. En zei tegen mijn oom: ‘maak je geen zorgen voor de dag van morgen, de dag van morgen heeft zijn eigen zorgen, iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.’ En het bijzondere was dat mijn oom aandacht voor mij had op dat moment. Hij herkende het uit de Bijbel wat ik zei.
Maar het kan ook zijn dat het was omdat ik geen held was in het logeren. Mijn vader heeft me weleens opgehaald laat op de avond omdat ik niet meer durfde.
Lief hè.
Het is veel fijner om iets positiefs te doen dan iets negatiefs.
B.v. op het gebied van mopperen op dominees en op de kerk.
In plaats daarvan kan ik beter een studie Hebreeuws gaan doen. Dat is veel positiever.
En ik merk de vreugde en het plezier daarbij.
Mijn kinderlijke, onderzoekende geest wordt weer springlevend.
Maar mag dat wel? Ja, natuurlijk!
Waarom überhaupt die vraag?
Het geeft me vreugde.
Kan niet wachten op morgen.
En nu het zover is ben ik toch erg zenuwachtig de hele dag.
Kijken hoe het morgen gaat.
Ik schiet weer in paniek.
Is het echt zo dat meisjes en vrouwen over het algemeen veel onzekerder zijn en meer twijfelen?
En anderen geen hulp willen vragen met hun problemen. Of hebben mannen dat net zo goed?
Ik geloof in gebed. En in wat God belooft in Zijn Woord. Het brengt alleen geen rust op dit moment. Er is echt meer nodig en daarvoor moet ik mensen om me heen om hulp vragen.
En dan ben ik ongeduldig naar God toe.
Wanneer gaat U mij nu eindelijk eens gelukkig maken?
Waarom moet ik altijd zelf de slingers ophangen in mijn leven?
En dan komt er een Bijbeltekst in mijn hoofd: ‘Verhardt u niet, maar laat u leiden.’
Een vriend zocht het voor me op: het is Psalm 95. Toen ik het leerde als kind snapte ik er geen klap van, en nu 55 jaar later komt het zo uit een luikje in mijn hoofd. Wonderlijk hoe God werkt.