20e column. Vrije wil van de mens?
Als ik weer naar een kerk zou gaan, wordt dat waarschijnlijk de Gereformeerde Gemeenten in Nederland of de Oud Gereformeerde Gemeente. In ieder geval een kerk waar je niet hoort dat geloven je eigen keuze is, want dat is het niet. Ik ben heel blij met mijn relatie met God, maar daar heb ik niets aan gedaan. Een jurk, rok of hoedje dragen vind ik sowieso heel leuk. Alleen gaat het daar niet om. Het gaat om de inhoud die bij me past.
Het principe dat je als mens niets in te brengen hebt,
je bent als klei in de hand van de Pottenbakker, dat is wat me aanspreekt. In andere kerken en gemeenten moet je altijd nog zelf iets doen om zalig te worden, hier niet. In de evangelische gemeenten wel. Daar moet je een keuze voor Jezus maken, doe je dat niet, dan zwaait er wat. In de charismatische gemeenten ook; je moet in tongen spreken of profeteren of zieken genezen anders komt het niet goed met je. En in de Baptistengemeenten moet je volwassen gedoopt zijn. Zo is er in elke kerk wel iets wat je als mens eerst zelf moet doen voor God om zalig te worden.
Om daar een wetenschappelijke onderbouwing aan te geven zijn er tot overmaat van ramp theologische universiteiten gekomen die theologen opleiden. Zodat de gewone mens omver geblazen wordt als die er wat tegenin wil brengen. Ik maak soms ondeugend van het woord theoloog: Theo loog. Want zij zijn op de loop gegaan met de Verlichting en de filosofie en het Griekse denken. En hiervandaan komt ook het principe van de vrije wil. Die komt niet uit de Bijbel. Zie de bekering van Paulus. Het lijkt me sowieso een wonder als je na zo’n opleiding je geloof in God nog niet kwijt bent. Maar dat is weer een ander onderwerp.
Ondertussen was ik als vrouw totaal in de knoop geraakt en verbrijzeld tussen al die preken. Op mijn 23e depressief geworden, gelukkig op mijn 25e er weer uit gekomen en rustig thuis kunnen blijven bij onze kinderen. Daardoor weer in evenwicht gekomen en leuke dingen kunnen doen met ze. En via vrijwilligerswerk toch ook weer wat mogen betekenen in de maatschappij. En nu oma geworden, dat is zo leuk!
Zoveel geluk weer mogen beleven maakt me dankbaar. Maar dat is niet te danken aan het instituut kerk. Dat is te danken aan God met wie ik nu met vallen en opstaan een vertrouwensrelatie mag opbouwen. Zoals een vriend zondag zei: je mag gaan babbelen met God. En dat doe ik, ook al is het met vallen en opstaan. Want heel vaak speelt mijn jeugd weer op. Wanneer stopt dat nu eens een keer, vraag ik me dan af. Dan huil ik maar weer een potje en ga weer vrolijk verder. Want dat is er inmiddels ook, vrolijkheid en luchtigheid.
En het besef dat (de meeste) mannen heel anders in elkaar zitten. Die nemen het niet zo zwaar op wat de dominee in de kerk zegt. Gek genoeg zijn ze wel wat bezorgd nu ik niet meer ga. Ik vraag dan aan mijn medebroeder: "waarom ga jij dan naar de kerk?’ En dan antwoordt hij: ’ja, dat is gezellig, dan zie ik familie en vrienden. En ik kleed me mooi aan voor de kerkgang.’ ‘Oké, denk ik dan’ en ik zeg: ‘maar ga je er niet heen voor God?’. En ‘ik zou zelf wel willen preken’. Dan is het net of we elkaars taal niet meer spreken.
Vroeger dacht ik dan: ‘nou, dan moet ik ook maar weer naar de kerk gaan, want dan voelt mijn medebroeder zich weer comfortabeler.' Nu doe ik dat niet meer. Want ik raak mezelf dan totaal kwijt. En weet je wat nu zo leuk was, we zaten afgelopen vrijdag toch samen in de kerk! Heerlijk Johannes de Heer liederen zingen samen. Prachtige teksten zonder dogma’s. Zo kan het ook. En daarna nog even lekker samen babbelen in de kroeg tegenover de kerk.
