8e column. Moe
Zo in- en intens moe zijn, zodat je gaat wanhopen, word het leven nog ooit weer de moeite waard?
En de dag erop weer fit zijn.
Het overkwam me de afgelopen weken.
Dan ben ik jaloers op een vriend die zijn leven saai vind.
Ruilen ?
Wat goede zelfzorg is hierbij wel op zijn plek, wil ik die 100 nog halen
Aangemeld bij de psycholoog.
En zij hoort mijn tekst nu aan en wat nog meer is: veel gehuil en tranen en verdriet hoort ze ook aan.
Ja, want waarschijnlijk is dat het dan weer wel, van alle emoties werd vroeger alleen opgewektheid toegestaan. Terwijl verdriet, angst, boosheid en schaamte onder het tapijt gingen.
Zo was die tijd. Voor het eerst kijk ik hier zonder verwijt op terug.
Depressie is echt niet alleen van deze tijd.
En ook in de Bijbel lezen we erover.
Elia was een man die altijd voor God klaar stond.
Hij nam het op tegen de goddeloze Izébel en haar tovenaars.
En hij behaalde een klinkende overwinning voor God.
Dan zou je denken dat hij een feestje ging vieren, maar iets heel anders gebeurde.
Omdat Izébel hem bedreigde en zei dat ze hem achterna zou komen vluchtte hij de woestijn in en ging daar onder een struik liggen.
Zo van, laat mij hier maar liggen, dan ga ik wel dood. Het hoeft voor mij niet meer.
Hoe vaak staan mensen niet op zo’n dood punt !
Als er iets fout loopt; of juist als er iets heel goed gegaan is.
Onbegrijpelijk zijn die gevoelens, tenminste zo beleef ik dat.
Gelukkig laat God Elia niet alleen in die woestijn.
Hij laat Elia niet in de steek en ons mensen ook niet.
En laten wij elkaar ook niet in de steek laten als we ons rot voelen.
Ook niet als iemand zich terug trekt en zegt, ‘ laat mij maar’.
Hulp zoeken voor degene als die het zelf niet kan.
Contact houden, zorgen voor.
En we mogen God daar ook in meedelen.
Hij is de gelukzalige God.
En Hij gunt ons al het geluk van de wereld.
Ook al hebben we er een zooitje van gemaakt, zijn we lui geweest, zijn we ervandoor gegaan met de erfenis zoals de jongste zoon in het verhaal van de verloren zoon, zijn we soms jaloers zoals de oudste zoon of zitten we veel te lang op de sociale media.
Het maakt niet uit, Hij is genadig en barmhartig, groot van goedertierenheid en bij Hem ben ik veilig.
Ook al voelt dat niet altijd zo.
Want mijn basisschoolleeftijd is een zwart gat.
Onveiligheid en me niet geliefd voelen heeft er mee te maken.
En zolang ik daar omheen draai blijft er vanbinnen ook een onbestemd gevoel.
De deksel gaat er soms een stukje af.
Maar o, wat is dat lastig.